ΝΕΡΟΥΛΑΔΕΣ-ΣΟΥΚΑΤΖΙΔΕΣ-ΥΔΡΟΝΟΜΕΙΣ, ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΙΓΑ ΓΙΓΑ ΑΡΓΟΣΒΗΝΟΥΝ, Εργασία ΚΟΜΙΑΝΟΥ ΠΙΠΗ, komianos.wordpress.com

Ο ΠΙΟ ΔΙΑΣΗΜΟΣ ΝΕΡΟΥΛΑΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ, ΣΠΥΡΟΣ ΛΟΥΗΣ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗΣ ΜΑΡΑΘΩΝΟΔΡΟΜΟΣ

Ο ΠΙΟ ΔΙΑΣΗΜΟΣ ΝΕΡΟΥΛΑΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ, ΗΤΑΝ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΟΥ, Ο ΔΑΦΝΟΣΤΕΦΑΝΟΜΕΝΟΣ ΓΝΩΣΤΟΣ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗΣ ΣΠΥΡΟΣ ΛΟΥΗΣ. Διακρίθηκε για την ικανότητά του  να τρέχει σαν τον άνεμο, κάποιος έλεγε ότι έτρεχε γρηγορώτερα και από το άλογο. Στις 10 Απριλίου 1896 έτρεξε στο αγώνισμα του Μαραθωνίου, σε χρόνο 2 ώρες 58 λεπτά και πενήντα οκτώ δευτερόλεπτα. Ο Βασιλιάς Γεώργιος μετά τήν μεγάλη αυτή διάκριση, ρώτησε τον Λούη τι δώρο θα ήθελε να του προσφέρει…και εκείνος του απάντησε: » ΈΝΑ ΓΑΪΔΟΥΡΑΚΙ ΝΑ ΜΕ ΒΟΗΘΑΕΙ ΝΑ ΚΟΥΒΑΛΑΩ ΤΟ ΝΕΡΟ!!!». Μετά από αυτη την επιτυχία, γύρισε στο χωριό του και έζησε μία ήρεμη ζωή εργαζόμενος σαν νερουλάς και αγρότης. Πάντα φορούσε με περιφάνεια την Ελληνική Εθνική ενδυμασία, έγινε μύθος και εθνικός ήρωας. Νερουλάς ή Σουκατζής, η ονομασία προέρχεται από την Τούρκικη λεξη su που θα πει νερό και sucu  θα πει νερουλάς, με άλλα λόγια ο σουκατζής ήταν ο υπεύθυνος να φυλάει και να μοιράζει το νερό. Εκείνα τα χρόνια, που άρχισαν να φτιάχνονται οι οικισμοί και τα χωριά της Ορεινής Τριφυλίας, τα νοικοκυριά δεν είχαν βρύσες στα σπίτια τους ούτε και σε κοινόχρηστους χώρους ή πλατείες υπήρχαν δημοτικές βρύσες. Τότε το νερό το πέρνανε από κανένα πιγάδι ή πηγές. Συνήθως το μετέφεραν με τα ζωντανά τους ή με τα κάρα τους, πολλές φορες φορτωμένοι στους ώμους με δύο κουβάδες, που κρέμονταν σε μία καμπυλωτού σχήματος  ξύλινη κατασκευή. Στις πόλεις γυρνάγανε τις ρούγες με τα γαϊδουράκια τους η με τα κάρα τους φορτωμένα με νερό, διαλαλώντας η κτυπώντας την κουδούνα. Οι νοικοκυρές έτρεχαν με τα δοχεία τους ή τις στάμνες τους και αγόραζαν το πολύτιμο υγρό. Ταυτόχρονα γινότανε και το σχετικό πηγαδάκι για το κουτσομπολιό της ημέρας. πολλές φορές ο νερουλάς στις πόλεις

ΥΔΡΟΦΟΡΑ ΑΜΑΞΑ ΜΕ ΞΥΛΙΝΗ ΒΑΡΕΛΑ

μετέφερε το νερό στα σπίτια. Η αμοιβή του βέβαια δεν ήταν πολύ μεγάλη, αλλά η παροιμία λέει φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι. Έκανε όμως για να θρέψει την φαμελιά του πολλά και κοπιαστικά δρομολόγια κάθε μέρα. Στα γύρω χωριά από το Κοπανάκι από παλιά τα χωράφια ποτιζόντουσαν από διάφορες πηγές. Κυριώτερη πηγή ήταν του Μίκαρι.Ερχόταν με αυλάκια στην Γύρα, Ραχηντούρ, μέχρι το Λιθερό και έσμιγε με το Αγριλαίϊκο εκεί που είναι το γεφύρι. Γνωστοί νερουλάδες «σουκατζίδες» ή υδρονομείς εκείνης της εποχής ήταν ο Ευστάθιος Παντελής, παντρεμένος με την κυρά Βρυσιϊδα, φιλότιμος γεωργός και υδρονομέας που δεν έκανε διακρίσεις, μοίραζε το νερό τίμια σε όλους και με την ώρα που αναλογούσε στον κάθε ένα γεωργό. Παράλληλα καλός οικογενειάρχης, απέκτησε 4 αγόρια τον Δημήτρη, τον Αποστόλη, τον Λάκη και τον Νίκο. Ένας άλλος ήταν ο αυλακάρης και νερουλάς Τσαρουχάς Δημήτριος πατέρας της θεοφανείας. Και αυτός ήταν υπεύθυνος για το νερό που ερχόταν από την πηγη  του Μίκαρι. Ο Χρήστο-Χάσης και η κυρά του η Χρήσταινα. Ο Χρήστος Χρηστοφιλόπουλος με 5 αγόρια και ένα κορίτσι. Ένας άλλος ήταν ο Σπήλιος Μπερεδήμας, αυτός ήταν υπεύθυνος για τα νερό που ερχόταν από την πηγή του Κρο-Ιμάδι. Από την δέση μέχρι τα καμίνια τον μύλο του Παπασταμάτη. Ο Κατσούλης Λεωνίδας παντρεμένος με την Γιαννούλα Ρούσση είχαν δύο κόρες την Ουρανία και την Χριστίνα. Αυτός ήταν κλητήρας της κοινότητας. Ήταν ο γενικός δερβέναγας, άνοιγε και έκλεινε

ΞΥΛΙΝΟΣ ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΟΣ ΖΥΓΟΣ ΜΕ ΞΥΛΙΝΟΥΣ ΚΟΥΒΑΔΕΣ ΓΙΑ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΝΕΡΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΟΥ ΚΟΜΙΑΝΟΥ ΠΙΠΗ ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΚΟΠΑΝΑΚΙ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

το νερό ανάλογα,για πότισμα η για ύδρευση, επέβλεπε αν πήγαινε το νερό στην δεξαμενή για να υδρεύεται το χωριό και πότε έπρεπε να ανοίξει την βάνα για πότισμα. Τα σφάλματα όμως είναι ανθρώπινα…για διάφορους λόγους «ξεχνούσε» να γεμίσει την δεξαμενή, πολλές φορές και για μέρες με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να κρανιάζουν από την δίψα. Άλλες φορές αμελούσε λόγω» ανωτέρας βίας» να ανοίξει την βάνα της δεξαμενής….  στου Μητσακάκη (Παπαδημητρίου), το αποτέσμα, γινόταν χαμός!!! Όλες οι βρύσες ανοικτές….νερό στάλα. Μετά έφεραν και το νερό από την πηγή του Σκορπετσιού και είχαν επάρκεια. Όλα αυτά μέχρι το 1957 που έφεραν το νερό από την πηγή του Μίκαρι στην πόλη του Κοπανακίου μετά από συμφωνία χωρικών και κοινότητος, για κοινή χρήση και με συμφωνία ωραρίου λειτουργίας. Το πρωί 7-8,5 άνοιγε για τα σπίτια, μετά για να ποτίζονται τα χωράφια μέχρι τις 7.00 μ.μ. πού άνοιγε δύο ώρες για τα σπίτια και όλο το βράδυ για να γεμίσει η δεξαμενή υδρεύσεως. Ο αυλακάρης νερουλάς ήταν ο υπεύθυνος να καθαρίζει και να φτιάχνει τα αυλάκια, βέβαια τον βοηθούσαν και οι χωρικοί στην κοπιαστική αυτή εργασία. αυτός κανόνιζε την διανομή του νερού στα αγροτεμάχια. Βέβαια από τότε πέρασαν χρόνια, το κάθε σπίτι έχει πλέον την δική του βρύση, οι νερουλάδες άφησαν τα κάρα τους και τους κουβάδες τους, οι μηχανοκίνητες υδροφόρες τα αντικατέστησαν. Τα αυλάκια που κάποτε έφερναν το πολύτιμο αυτό αγαθό στα χωράφια μας, τα έπνιξαν τα χορτάρια… η αιτία, ο γερασμένος πλυθισμός της υπαίθρου.

Εργασία ΚΟΜΙΑΝΟΣ ΠΙΠΗΣ- komianos.wordpress.com